Week 1

Kia Ora!

Alhoewel ik de neiging heb om dit bericht in Engels te typen, heb ik toch maar besloten om dicht bij mijn roots te blijven. De dagen in Auckland, waar we op een basis buiten de stad verbleven, waren erg relaxed. We hebben wat gewandeld richting een berg, waar vandaan we een prachtig uitzicht hadden op Auckland. Het lijkt nog steeds surrealistisch dat ik echt in Nieuw-Zeeland ben, maar het landschap liegt niet. Langzamerhand druppelen alle studenten binnen, zodat we zaterdag met z'n allen richting onze eigen basis kunnen vertrekken. Onderweg zien we al wat meer van het landschap, prachtig. Onze eigen omgeving hier op de basis is erg heuvelachtig. Foto's volgen nog, ik heb mijn foto's nog niet op een laptop gezet.

De eerste paar dagen had ik nog last van de jetlag. Ik dacht dat ik er met een nachtje goed slapen wel van af was, maar die vlieger ging niet op. Vandaar dat ik soms om 3 uur 's nachts wakker werd en pas om 5 uur weer kon slapen. Erg apart om mee te maken. Denkende dat het al 8 uur 's avonds is terwijl het nog maar 3 uur 's middags is. Anyway, eenmaal op onze eigen basis werden we verwelkomd op een traditionele manier met een haka (jaja, de eerste die ik hier in Nieuw-Zeeland te zien heb gekregen) een lied, en een groet waarbij de voorhoofden elkaar raken.

Zondag, de eerste ochtend wakker worden in het bed waar ik de komende drie maamden in zal slapen. 5 uur 's ochtends, klaar wakker. Mede mogelijk gemaakt door het geluid van, zo het lijkt, honderden zingende vogels en laat ik vooral het volgende niet vergeten: twee lammetjes die luid blatend laten weten dat de zon bijna opkomt. Eén vogel spant de kroon met een prachtig geluid dat het best te omschrijven valt als de robot R2D2 uit Star Wars (heb ik me laten vertellen). Echt geniaal, ik zou de hele dag naar die vogel kunnen luisteren. Gisteren heb ik trouwens ook voor de eerste keer rugby gespeeld. Drie keer gescoord!

Dan het geestelijke aspect van deze eerste week. Ik had niet verwacht dat het de eerste week al zo intens zou zijn. Zaterdag, op de andere basis, was er een man genaamd Jake. Hij gaf een aantal van ons een profetisch woord, en we wisten allemaal dat het 'spot on' was. Wow, wat een bemoediging om daar je DTS mee te beginnen. Zondag hadden we een aanbiddingsavond, en ik kreeg die avond de overtuiging dat deze plek voor de volle 100% de plek is waar ik zijn moet. Maandagavond gaven de staffleden hun eigen getuigenissen. Beryl Henwood (heeft dit jaar een boek uitgebracht: 'The oil of joy for mourning') onze base director, begon. Na haar indrukwekkende getuigenis vertelde ze dat er een 'revival' (opwekking) in Nieuw-Zeeland zou zijn en dat dit het jaar was waarin het zou gebeuren. How exciting is that! (Misschien is dat waarom ik altijd kippenvel krijg bij het nummer 'Revival' van Belfast). Ook las ze een tekst voor uit Jesaja 60 en dat raakte me ontzettend... Ik moest sterk denken aan Nederland. Nederland heeft Jezus hard nodig!

Cheyne Hosking sprak deze week over The Character and Nature of God. Het spreken in het Engels gaat me makkelijk af, maar onderwezen worden in het Engels is een ander verhaal, vooral omdat er veel gebeurt in mijn bovenkamer als vaste gedachtegangen aan het wankelen worden gebracht. Wat is waar wat we over God horen en wat is niet waar? We worden uitgedaagd om zelf op zoek te gaan naar wie God is, in plaats van dat we het klakkeloos van anderen overnemen.

God is mijn Abba, en ik kan niet wachten op de rest van deze DTS. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit nog maar de eerste week is aangezien er al zoveel is gebeurd.

Goed, een hele lap tekst, but by the time you're reading this, you're almost finished. Morgen is de eerste keer dat ik ga surfen!

Gebedspunt: Bid voor Nederland als land, dat meer en meer mensen Jezus gaan leren kennen. En dan niet oppervlakkig, maar echt van hart tot hart.


P.S. Ik kan mijn telefoon niet opladen, dus ik ben niet bereikbaar via de telefoon. Mijn mail checken doe ik slechts een keer per week.

Ilona, houd me maar op de hoogte!

Greetings, Jelle