Outreach locatie bekend!

Goedenavond mensen. Op deze prachtige vrijdagavond (het is nu zaterdagavond, aangezien ik deze blog gisteravond niet kon posten vanwege het internet) na een middag te hebben gesurfd, is het wederom tijd voor een nieuwe blog. Sinds de laatste blog hebben we les gehad over de Holy Spirit, Apologetics en deze week was het thema Fatherheart of God. Veel nieuwe kennis, nieuwe inzichten en nieuwe ervaringen. Het grappige is dat ik veel dingen al eens eerder heb gehoord, maar dat het nu pas begint te leven. Voordat ik een paar nieuwe waarheden met jullie deel in mijn volgende blog, wil ik eerst wat delen over mijn outreach locatie en het surfen.

Drie weken geleden kregen we te horen dat de outreach locaties bekend waren (outreach kan het best vergeleken worden met een zendingsreis). De drie locaties zijn: India, Cambodja en Fiji. Eén team naar India, één team naar Cambodja en twee teams naar Fiji. Eigenlijk maakte het me niet zoveel uit waar ik naartoe zou gaan, alhoewel India wel een land was en is dat ik ooit eens zou willen bezoeken (aangezien Henrieke er eens geweest was). Onze schoolleiders zouden de beslissing maken wie waar naartoe zou gaan. Dus, in diezelfde week kregen we te horen wat onze locatie was. Alle zesentwintig studenten in spanning... nadat team Fiji 1 genoemd was, was team Fiji 2 aan de beurt. Joehelen (schoolleider): "And now, Fiji 2! Dan! -geschreeuw en gejuich- Tara! -geschreeuw en gejuich- Steinar! -geschreeuw en gejuich- Ida! -geschreeuw en gejuich- Fraser! -geschreeuw en gejuich- Mandy! -geschreeuw en gejuich- aaaaaand... Jelle! -geschreeuw en gejuich-. Jep, dat is ons team. Een mix van verschillende nationaliteiten, namelijk Engeland, Amerika, Noorwegen, Canada en Nederland. Onze teamleiders zijn Sefo en Sammie, een getrouwd stel afkomstig uit Tonga en Engeland. So, Fiji it is! Een eilandengroep ten noordoosten van Nieuw-Zeeland met een mix van bevolkingsgroepen waaronder Fijians (geen idee hoe ze in het Nederlands genoemd worden) en Indiërs (geen indianen). Niet dat ik jullie jaloers wil maken, maar in de tijd dat wij er zijn schijnt het 'mango-tijd' te zijn *kuch*. Niet dat we tijd hebben om mango's van de bomen te plukken, want ons schema zal waarschijnlijk stampvol gepland worden. We zullen een maand in Fiji verblijven en daarna een maand in Nieuw-Zeeland. Afijn, tot zover de outreachlocatie. 

Het surfen gaat steeds beter. Het is vooral een kwestie van oefenen, oefenen en vooral oefenen. Spieren zijn ook wel handig om te hebben, maar aangezien ik geen 'hoe bereid ik me het best voor op 12 weekenden surfen work-out' heb gevolgd, schijn ik daar een licht tekort in te hebben. Maar dat mag de pret niet bederven! Het enige wat de pret soms bederft is dat de golven niet 'surfable' zijn. Vandaag waren de golven 1.3 meter, en dat is best goed. Ter vergelijking: vorige week waren de golven 0.3 meter. Leuk voor bodyboarden, maar tenzij je het fantastisch vindt om na vijf meter peddelen de bodem te raken, waren deze golven niet echt surfbaar. Het mooie van surfen is het proces van in de auto stappen tot aan het weer in de auto stappen. Sterker nog, de pret begint al voor het in de auto stappen. Je checkt via het zelden werkende internet wat de 'surf forecast' of 'golfvoorspelling' is, je bindt de surfboards bovenop je speciale 'surf van' (busje, maar van klinkt beter), je dropt de wetsuits in de van, and off you go. Eerst richting Mangauturoto, dan over de berg richting Whangarei, om uiteindelijk af te slaan bij afslag Waipu. Het moment dat je de oceaan bijna kan zien, maar nog net niet helemaal, is zenuwslopend. Want de grote vraag is: was de golfvoorspelling juist? Dus, je stapt -of klimt door het zijraampje, ligt eraan hoeveel surfboards er in de van zijn gepakt- uit de van, en je rent van de parkeerplaats richting het strand. Het geluid van de brekende golven verraad vaak al of het een goede of een minder goede dag wordt. En dan, al lopende, kom je tot de ontdekking dat de oceaan een vloed aan golven voortbrengt. Je observeert de brekende golven voor enkele luttele seconden voordat je terugrent naar de van om je wetsuit te pakken. Kleedkamer in, wetsuit aan, kleedkamer uit, en met je net gewaxte surfboard onder je arm richting het strand. Het gras wordt ingewisseld voor zand, en het zand laat zich inwisselen voor de eerste aanraking met het zoute water (poëtisch, I know). Al rennend ga je de brekende golven tegemoet, tot je voeten de bodem bijna niet meer raken en je al peddelend de oceaan ingaat. En dan is het wachten geblazen. Wachten op een set golven. Golven die je van verre aan ziet komen. En als die perfecte golf zich aandoet is het eerste wat je doet een vreugdekreet uiten, want goeiedag hey, wat een prachtig gezicht om een watermassa al rollend jouw kant op te zien komen. Je wacht tot de golf zich in hoogte heeft verdubbeld, en dan is het peddelen geblazen. Je laat je meeslepen in de kracht van het water, je peddelt nog wat meer, en dan is het moment daar om je van je board op te drukken en daadwerkelijk te gaan staan. En BAM, dat moment. Prachtig. Dat moment houdt stand tot de golf langzaam uitsterft en je je in de oceaan laat zinken. Nouja, zinken. Eigenlijk beland je direct op het zand aangezien je bijna tot aan het strand bent meegesleurd. Weg poëzie. Hopelijk heb ik mijn punt duidelijk gemaakt dat surfen echt wel gaaf is. 

Dan nog een klein puntje over de vogels. Want Jan, ik weet dat jij je ogen hier zou uitkijken. Vandaar dat ik een foto van een ijsvogel heb toegevoegd. Eén dezer dagen wil ik op vogeljacht gaan, met mijn camera welteverstaan. Voor de niet-vogelkenners onder mijn lezers: er zijn hier veel vogels die we in Nederland niet hebben. Voor de wel-vogelkenners, dit zijn enkele vogels: Jan Van Gent vogels (poten zijn alleen niet zo lichtblauw als in de documentaires, maar ze duiken wel hetzelfde), Tui's (toe-wies, geen idee hoe je hun naam spelt. Dit zijn de vogels die de ontelbare geluiden maken), kingfishers (andere dan in Nederland), soort van papegaaien en weet ik het allemaal wat. Ik zal proberen om wat foto's te nemen. Ik word in ieder geval elke ochtend wakker met het geluid van -zo het lijkt- honderden vogels om me heen.

Goed, dat was het voor nu. Dit weekend post ik waarschijnlijk nog een blog over de lessen van de afgelopen drie weken. 

Weltrusten!